Zehir zemberekti günler... Dün, bugün, yarın, öbür gün, geçmiş, gelecek; tüm zaman bir taarruzdu sanki, birbirinin aynı, birbirinin dehşetini katlayarak artıran... başımı yasladığım duvarlara, gözlerimin önündeki parmaklıklara kadar, boğucu bir karanlık bulmuştu bizleri. Uyuyup kalkıyordum ama, bir şeyleri yapamıyordum hayatta, neydi, neydi söyleyin bana evim saydığım zindan, karanlık koridorlar!