Birileri yüreğimizin kapılarını aralar, içeriye girerek kendine bir yer edinirdi. Sığındığı o kalbe çiçekler açtırır, güneşin doğuşunu sevmene neden olurdu. Sonra aniden, hiç beklemediğin anda kapıları çarparak çıkar ve asla geri dönmezdi. Ektiği çiçekler solar, kalp güneş yüzü görmek istememeye başlardı. Öyle ya, insanlar
bu yüzden en çok geceleri severdi çünkü acıları karanlıkta gözükmezdi.
Sayfa 245
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.