Zaman zaman hüzün, zaman zaman öfke, zaman zaman da kıskanç duygularla yazılmış hüzünlü bir kitaptı. Hüzün var çünkü iki evladı da engelli olan ve birini küçük yaşta kaybetmiş bir babanın tüm bunlarla baş etmeye çalışmasını görüyoruz. Öfke var çünkü neden benim iki çocuğum da engelli, neden ben bu zorluklarla yaşamak zorundayım diye sürekli sorgulayan bir baba var karşımızda. Ve evet kıskançlık da var çünkü etrafında sağlıklı çocuklarını okula götüren, onlarla eğlenen, gülen diğer ebeveynleri görmek yazarımıza bazen ağır geliyor. Kitap Jean-Louis Fournier'ın kendi çocuklarını anlattığı bir öz yaşam eseri. Hissettiği hiçbir duyguda onu yargılamadım, okurken zaten sürekli empati yaparak okuyorsunuz. Bir yandan çocuklarının engelleri yüzünden ne kadar zor bir hayat yaşadıklarını düşünerek çocuklara ayrı, eşi terk ettiği için çocuklarına tek başına bakmaya çalışan yazara ayrı üzülüyorsunuz. Dışarda gördüğümüz vakit istemsizce gözümüzü dikip baktığımız engelli hayatların arka planında çok zor yaşantılar gizli. Hem yaşayan hem de tanık olan için. Yazarın anlatımı gerçekten çok içten ve kalemi inanılmaz akıcı. Daha önce de Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam kitabıyla yazarla tanışmıştım ve her iki kitabı da başladıktan bir saat sonrasında bitiyor zaten. Kısa ama oldukça öz. Kitaplarının kapağını kapadıktan sonra yazarın anlattıklarını içinizde hissediyor ve elinizde olmadan hüzünleniyorsunuz. Diğer kitaplarıyla da mutlaka yazarı okumaya devam edeceğim ve size de mutlaka tavsiye ederim.

Nereye Gidiyoruz Baba?Jean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20093,047 okunma

·

78 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elif Tanrıkulu