bu, onda bir ihtiyaç şeklini almıştı. her gün böyle odasına kapanarak uzun uzun ağlıyor; ruhundaki acı zehirleri, gözyaşlarının verdiği teselliyle yok ediyordu. bazen saatlerce devam eden bir sinir buhranı içinde hep onu düşünür ve bu bir türlü gelmeyen saadetin hüznüyle birer birer günleri sayardı. artık çayıra da inmiyordu. her şey onu hatırlatıyor, gezip yürüdüğü yerlerde hep onun hayali dolaşıyordu.
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.