Gönderi
Ölü doğmuş çocuklara...
Allah'ım harikaydı o kadar anlatılacak şey varki o kadar duygulu bir hikâye'idi ki, hayran kaldım aşk'tan ziade nefrer, acı, ihanet, fantastik gibi şeyler içeren bir kitaptı serinin ilk üç kitabında baya sıkıcı ilerliyordu defalarca yarım bıraktım, keşke bırakmasaydim Amelya' yı okuduktan sonra değişen çok şey oldu...
Maya o kadar güçlü bir karakter' ki anlatılamaz serinin başlarında baya güçsüz bir karakterdi ama zamanla inanılmaz biri oldu, kumralın her zaman ona destek olması yanında olması da mayanın güçlenmesine katkısı olduğunu düşünüyorum.
Maya çoğu yerde de baya yanlız kaldı o kadar üzüldüm' ki gidip sımsıkı sarılasım geldi, elinden tutup onu hapsoldugu yerden çıkarmak istedim, onunla ağlamak, onunla dertleşmek istedim o çok farklı biri idi ilk defa bir kitap karakterine bu kadar kendimi yakın hissettim.
Maya o kadar çaresiz o kadar bitmiş haldeydi' ki kimsenin artık ona iyi gelemeyeceğini düşündüm ama fetih yine ona iyi geldi,
Kitap kötü sonla bitmesede içimde ki burukluk geçmedi, em azından mutlu sonla bittti diye kendimi avuttum ama nafile o acı o burukluk hep içimizde kalıyor...
"Ve evet stefan zweig' in dediği gibi,
Ruhu zaten ölmüştü: geriye bir tek bedenini öldürmek kalmıştı"
Amela ya yakışan tek söz budur benim için.
·
1 plus 1
·82 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.