Derler ya Albayım, umut ederiz de geçer diye. Ama işte, bu acılar bir türlü geçmiyor be Albayım... Hayatım film şeridi gibi önümden geçiyor, her anı, her duygu birbirine karışıyor. Ama içimdeki bu ağırlık, bu hüzün bir türlü dağılmıyor Albayım. Albayım, bazen kendimi kaybediyorum. Bu acılar içimi sarhoş ediyor gibi hissettiriyor. "Bir insan ne zaman gülerse, o zaman insan olur," der ya Atay. Ama içimdeki gülümseme bu günlerde kayboldu gibi. Kabullenmek zor Albayım, anlamak da. Acılar içimi kemiriyor.