Son derece ilginç ve insan aklı ve hayalgücünün en eski tezahürlerinden biri olması itibariyle, yer yer oldukça derin bir kitap olan İncil, ilk günah efsanesinde, bu gerçeği çok naif bir biçimde ifade etmektedir. İnsan tarafından tapılan tüm iyi tanrıların kesinlikle en kıskanç, en kibirli, en adaletsiz, en kana susamış, en despotik ve insanın saygınlık ve özgürlüğüne en düşman olanı, Yehova, kim bilir hangi kaprisini tatmin etmek için - kuşkusuz ebedi bencil yalnızlığı içinde ağır bir yük haline dönüşmüş olan can sıkıntısını gidermek ya da yeni bazı kölelere sahip olmak güdüsüyle- Adem ve Havva'yı yaratır. Ve, tüm meyveleri ve hayvanlarıyla bütün dünyayı cömertçe onların emrine verir. Bu tam yararlanma durumunun tek bir istisnası vardır: Bilgi ağacının meyvelerine dokunmak açık bir biçimde yasaklanmıştır. Böylece, kendini anlama yeteneğinden tümüyle mahrum kalacak insanın, ebediyen bir hayvan olarak kalması, ebedi Tanrısı, yaratıcısı, ve efendisi önünde hep dört ayak üzerinde sürünmesi istenmiştir. Ama bu noktada, Şeytan, ebedi isyancı, dünyanın ilk özgür düşünürü ve kurtarıcısı sahneye çıkar. O, insanın kendi hayvani cehalet ve itaatinden utanmasını sağlar, onu kurtarır, itaatsizliğe ve bilginin meyvesini yemeye zorlayarak, alnına özgürlüğün ve insanlığın damgasını vurur.
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.