Pordurière Şirketi’nin küçük memur grubunun bir diğer eğlencesi de ateşlenme yarışmaları düzenlemekti. Çok zor bir iş değildi ama günlerce birbirimize meydan okurduk, böylece de epey zaman öldürürdük. Ayla birlikte ateş de yükselince, ki neredeyse her gün olurdu bu, ölçerdik. “Aaa bak, benimki otuz dokuz!.. — Haydi canım, dert etme, benimki ne zaman istesem kırka çıkar!”
Bu sonuçlar zaten hep tastamam doğru ve düzenliydi. Reflektörlü lambaların ışığında, dereceler kıyaslanırdı. Galip gelen titreyerek zaferini kutlardı. “O kadar terliyorum ki artık hiç işeyemiyorum!” diye saptardı her seferinde en süzülmüş olanımız, sıska bir meslektaş, Ariège bölgesinden, bir ateşlilik şampiyonu, bana açıkladığına göre, buraya, “yeterince özgür olamadığı” papaz okulundan kaçmak için gelmiş.
Sayfa 160Kitabı okuyor
·
20 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.