Sevinç Çokum okumaya devam. Yazarın romanlarından birisi olan Gülyüzlüm, ilk kitabı Eğik Ağaçlar'da hissedilen iyimserlik ve insanın temelde iyi olduğuna duyulan inancın bir diğer örneği gibi. Çokum'un diğer çalışmalarında da aynı şeylerle karşılaşacak mıyım diye merak ediyorum. Yazar insana duyduğu bu sevgiyi, insan karakterine gösterdiği bu ilgiyi hep böyle mi anlatıyor, çünkü hikâyelerde ve bu romanda tüm karakterlerin aynı yumuşaklıkla, aynı tarzda yazıldığını söyleyebiliriz: "kötü"ler bile klişe özelliklerle yüklü olmalarına rağmen bir yandan da iyilikle kendine gelmeye müsait insanlar gibi anlatılıyor. Çokum insandaki bu özü inancına uygun bir zemin olarak görüyor belki de, bilemiyorum, ancak şunu söyleyebilirim, kitapta ayşenaz ve annesi zeynep'in hayata tutunma çabalarını okurken o yalın ve doğal iyilik hissinden etkilenmemek imkânsız. Bu üslûbu sevdiğimi düşünüyorum. Kitapta kadın ve insan olmak arasındaki ilişkinin ön plâna çıkarılması, kızların okutulması gibi konuların da romana alınmış olması yazarın mesaj kaygısının da önemli olduğunu düşündürüyor ister istemez. Ancak üslûbun güzelliği, yazarın dil hâkimiyeti, karakter yaratabilmesi ve özellikle ana karakterlerin canlılık hissi verebilmesi bu mesaj kaygısının eğreti durmasını engelliyor bir şekilde.
Ayrıca Kapı yayınları Gülyüzlüm ve diğer eserlerdeki çok güzel kapak fotoğraflarını bırakmasaydı keşke. Aynı şeyi kapaktaki iri puntolu yazar adı ve kitap adı kullanımı için de söyleyebilirim.
Gülyüzlüm'ü, elbette, herkese öneriyorum.
