"Ördüm de ilmek ilmek sırtıma giyemedim ömrümü.." Şairin beni derinimden sarsan bu sözünü tesadüfen bir yerde okudum ve hemen bu kitabı okumaya karar verdim. İnsanın karşısına tesadüfen çıkan bir söz ona apayrı bir dünyanın kapılarını açabiliyormuş çünkü bu söz ile hayatımın seyri, yaşama bakışım, insana verdiğim değer bambaşka bir boyut aldı.
Şair, kalbi çiçek açmış o güzel insanlardan biri. Hissiyat olarak da kendime en yakın hissettiğim kişilerden birisi oldu. Hislerini samimi bir sadelikle ancak bir o kadar da vurucu şekilde açıklayan bir kalem.. Keşke o yangın sonrası ölmeseydi, daha çok şiirini okuyabilseydik..
Şükrü Erbaş'ın Metin Altıok'u anlattığı bu cümlelerle bitiriyorum incelememi;
Bir kendine sürgün: Metin Altıok
Türk şiirinin, bedeni yüreğinden, yüreği bedeninden ince bu soylu şairi, acı ve ölümle eşitlediği aşk, gurbet ve yalnızlıktan bize güzellikler dokuyarak ayrıldı aramızdan.
