Tarık Tufan/Beni Onlara Verme "Huzursuz bir ruhum var benim. Bu dünyada yersiz yurtsuz kalmaktan belki. " Anlatmaya başlamadan önce işte böyle kaleme alıyor yazar "anlatacağı zaman sükunet bulacağını zannettiği huzursuz ruhunu ". Hoş sonradan o da fark ediyor ruhunu ayakta tutamadığını. Ama yine de anlatıyor. Ve ben iyi ki de anlatıyor diyorum. İyi ki kalemi eline alıyor bu adam. Esasen kitap görsellerinde kahve-çikolata temalı paylaşım yaptığım nadirdir. Fakat Tarık Tufan'ın o samimi kalemiyle karşılaşınca, şimdi tam da kahvenin zamanı diyorum. Kahve bu satırlara güzel eşlik eder. Çünkü muhabbet var bu satırlarda. Kaleme aldığı her karakter sanki iki sokak ötemizde. Hatta içimizde belki de. İnsan kendini okuyabildiği satırlarla karşılaşınca nasıl da mutlu oluyor. "Bir dahaki sefere beni de çağır, birlikte ağlayalım. " Ah şu cümleyi bir söyleyenimiz olmadı dedim içimden. Okurken. Hani şu cümle bütün acılara şifa dedim aslında. Hüzne müşterek bir gönül. Sarılmak gibi. Kalbinden tutmak gibi. Umut gibi. Son olarak "Acımızı saçtığımız her yeri 'yurt' edinme umudu var mıdır? " diye bir soru ile bitirmis kitabı yazar. Zannediyorum o sorunun cevabı ile de okuyucularını başbaşa bırakmış.

Beni Onlara VermeTarık Tufan · Profil Yayıncılık · 20174,762 okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Beyza Özcan