dokuzuncu hariciye koğuşu kitabında, okuru önemsemeyerek ve sonu insanı sinir edecek bir hızla ve başından bağımsız bir şekilde konuyu bitiren yazarın bu kitabını çok daha özenli ve sevilir buldum. peyami safa, psikolojik yazar olma lakabını sonuna kadar hakediyor. ve bence bunu çokta güzel başarıyor. bir insanın halden hale geçen ruh bunalımlarını iyi yansıtıyor. ama bu iki kitaptan benim anladığım şu oldu ki, peyami safa sanki yazmaktan bir süre sonra sıkılıyor. çünkü yazdığı hikayeler, aslında müthiş bir derinliğe sahip ve birazcık kurcalansa rahatlıkla roman olabilecek türden konular.
