Yıllar var ki, ne zaman
bir sevdiğim gelse aklıma,
saatleri hesaplıyorum hemen ardından
ve her seferinde düşünmem gerekiyor baştan:
Oradan bu yana geldiğine göre güneş,
gelirken geride bıraktığı yerde vakit
geç olmalı, kararmış olmalı hava çoktan.
Uyumuşlardı, arayamam artık kimseyi.
Diyebilsen ki iysa: " Yağmur yagıyor.
Sapsarı bir ışık yansıyor kaldırımlardan.
Yaşlı bir kadın geçti az önce sokaktan,
az kalsın uçuyordu elinden şemsiyesi".
Çok değil, iki saatlik bir fark.
Kırılıyor ama işte zaman ve ilişkilet
ve yaşam.
Uçup gitmesi gibi bir şemsiyenin.
Sayfa 9 - Adam Yayınları
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.