Arkadi , arkadaşı Vasya ile yaşadıkları evin tasvirini yaparken hikayenin genel ruh haline okuyucuyu hazırladığını fark ederek boğuk, hüzünlü her an bir dramla karşılaşacakmışım gibi okumaya başladım. Okurken Vasya’nın yaşadıkları, naifliği ve hissiyatı beni o hüzünlü atmosferiyle sıcacık sardı. Sonlara doğru minnet duygusu sebebiyle delirdiğinin anlatıldığı sayfaları okurken hıçkırıklarla ağlayarak bitirdiğim kitaptır. Henüz varlığını bile bilmediğim, tanıyamadığım Vasya gibileri kaybetmek belki de asıl beni hüzne boğan. Vasya gibi naif insanların artması ve delirmeden, huzurla yaşayacakları bir dünya dileğiyle.
