Cümle mühendisi bir yazar ve rüya içinde rüya... Çok katmanlısından.
Rüya ile yüzümüze çarpılan buz gibi hayatın, buzdan daha soğuk gerçekleri... Açlıktan çığrışan çocuklar, şehirden ve onun debdebesinden kaçan biçare insanlar, geçim zorluğu... Köy hayatının ve tezek kokularının insanların omuzlarına yüklediği, sayısız ağır roman...
Çok gerçekçi bir yazar Toptaş amca. Aslında bunun için de bayılıyor olabilirim kalemine. Bir paragraf yazıyor, aşk ediyor tokadı suratına. "Haydi, gelsene kendine!" diyor. Gelemiyorsun... Kabulleniyorsun yüreğine üflediği gerçekleri sessizce... Adı üstünde "gerçek" işte. Kim kaçabildi ki? Söylesene...
Hasan amca bu sefer diğer kitaplarına nazaran daha çok konunun içinde kalmış bu kitapta. Nerede başladığınızın, nereye gittiğinizin, ve nereye vardığınızın farkındasınız. Zira diğer kitaplarında, "Bir dakika ben az önce neredeydim?"- "Hobaa, nereye geldik şimdi?" falan oluyordunuz sürekli. Zaman mefhumu ortadan kalkıyordu. Ama 
Uykuların Doğusu'nda en azından kimi konuştuğumuz, hikayeyi kimin üzerinden yürüttüğümüz belli.
Bu yazdığım konuya istinaden diğer kitaplarından farklı bir özellik daha zikretmek istiyorum aslında: "Toptaş seninle konuşuyor."
"Sen" diye hitap ediyor sana. Çok değişik hissettim okudukça. Sanki Hasan amca ile oturup konuşuyoruz, o bana bir şeyler anlatıyor ve ben onun anlattığı hikayeler arasında kendimi aramaya çıkıyorum...
Çok güzel bir deneyimdi. Bunu daha sık yapmalısın Hasan Amcacığım...
Kitabın akışı içerisinde çok kısa bir bölümde bir hokkabaz vardı, çok büyük değer arz etmiyordu belki bu küçük konu, sayfalarcaa yazılan bu kitap için belki ama, benim aşırı şekilde dikkatimi celp etti. Şöyle bir durdum, düşündüm, beynimden vurulmuşa döndüm o an.
Bahsettiğim hokkabaz, çocukların kulaklarının arkasından, göz açıp kapama hızından daha hızlı bir hız birimiyle yumurtaları alıp cebine atıyordu. Aç insanların iştahı kabarıyordu o sıra. Çıkıp biri haksızlığa isyan ediyordu: "Versene şu sabilerin hakkını!" Çok küçük bir bölüm, belki okuyup geçtiğinizde kitabın o hengamesi içerisinde tekrar dönüp geriye baktığınızda aklınızın ucuna bile gelmeyecek bir pasaj bu. Sizin aklınıza ne geldi bilmiyorum ama, benim aklıma bir "devlet" geldi.Her devlet insanını sömürürdü. Her devlet insanının hakkını yerdi. Alır cebine atardı sizden "tırtıkladıklarını."
"Versene şu sabilerin hakkını!" diye bağıra bağıra ortadan ikiye de ayrılsanız, umurunda dahi olmazdınız hiç kimsenin. Elimde tuttuğum bu kitap resmen ülkenin gerçeklerini barındırıyor içinde. Katiller, fukaralar, fahişeler, aç çocuklar, virane evler, savaşlar, devlet eli uzatılmayan Anadolu köyleri, efkarlı türküler, davullar-zurnalar, yırtık pırtık elbiseli kadınlar...
Ve diğer tarafta da bunlara sesini çıkarmayan, hayatı okumasını bilmeyen, koyun ruhlu insanlar... Onlara bakınca insanın derhal uykusu gelirdi sanki, durduk yere topraklara yatıp ölesi, durduk yerde çıldırası, ya da ne bileyim, bir şeyleri kırıp dökerek bu umursamazlığı haykırası gelirdi insanın...
Yine yapacağını yapmış "matruşka Toptaş..." Hayran kaldım... Kitaptaki gerçeklerle sarsıldım, uzun uzun düşündüm, üzüldüm, bazen kendi kendime haykırdım, bütünüyle ses oluvermiş bir bedenle... Peki ne yapabildim, neyi değiştirebildim? "Önemli olan istikamet'tir," saçmalığını mı söyleyeceksin sen de. Ya da, "madem öyle, bütün bunları neden yazdın," diyeceksin belki. Doğrusu, neden yazdığımı ben de bilmiyorum. Demek, yorganı omuzlarıma doğru çekip, bu yatak beni öldürecek dedikten sonra yazının içinde uyuyakalmışım....
Kesinlikle tavsiye eder, keyifli okumalar dilerim...
··
96 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.