Odamdayım. Yani memlekette. Beni ben yapan , her acıyı tattığım ve bilmem kaç kez kaybedip tekrar ayağa kalktığım o 16metre karelik bir alanda. Duvarda yaşı Benden büyük olan eski bir duvar saatinin yıllar yılı bitmeyen enerjisi ile “tik tak “ sesleri. Her santiminde el emeğim olan odamın duvar boyaları . Gözümü hangi köşeye çevirsem canlanan anılar. Aşk, gülmeler , acılar , ağlayışlar , kaybedişler ve yeniden başlamalar bıkmadan , usanmadan. Ama şimdi bu odaya yabancı hissediyorum. Uyuyamıyorum mesela bakın . Kaçasın var bu odadan , evden hatta ve hatta çok sevdiğim şehrimden. Şimdi öyle yabancılaşmışım ki . Sokaklarına , caddelerine... Her köşesinde bir anı. Galiba bu savaşı ben kaybettim. Kendi odamı, evimi, sokaklarımı kaybettim. Şimdi ise zamanın geçmesini ve bu şehirden kaçıp yaşamak zorunda olduğum yere gidip tekrar buraları özlemek istiyorum...
·
44 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.