Başımı kucağına yatırdım. Gözyaşları enseme dökülmeye başladı.
-Bu kadar mı, hepsi bu kadar mı? diye sordum.
-Bu kadar, diye yanıtladı.
-Daha yerimiz olduğunu sanıyordum.
-Evet, belki biraz daha. Fakat kaybettiğimiz başka şeyler için ipotek ettirmiştik onları. Sanırım, şimdi ödememiz gerek.
-Peşin mi?
-Taksit sevmezsin. Sevseydin, şimdiye evlenmiş olurduk.
- Kadınlar, niye daha çok seviyormuş görünür?
-İçimize aldığımız şeyleri bırakmak istemeyiz. Oysa siz, hep işgalcisinizdir. Yetinmezsiniz.
-Seni, beni sevdiğinden daha çok seviyorum.
-Bu senin kadınsı yönün.
-Ben erkeğim.
-Biliyorum. Keşke kadın olsaydın.
Sonunda uyuyacağımı ve uyuduğumda da, onu sonsuza kadar kaybedeceğimi bile bile, binbir güçlükle yaptığı kumdan şatosunun dalgalar tarafından usulca yıkılmasını seyreden bir çocuk gibi, başımı bacaklarının arasına daha sıkı gömüp, ağlamaya başladım. Hala yanımdaydı, ama biliyordum ki, yitirmiştim.
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.