“Büyük salonun -ya da Bordurin-Renaudas salonu- girişinin üstüne, bilmediğim koca bir tuval asmışlar. Yeni olmalı bu. Richard Severand imzasını taşıyor. Adı Bekarın Ölümü. Bir devlet bağışı.
Yarı beline kadar çıplak, gövdesi ölülerde olduğu gibi yeşile çalmış̧ olan bekar, toplanmamış̧ bir yatağın üzerine yığılmıştı. Karmakarışık çarşaflar ve örtüler, uzun zaman can çekiştiğini gösteriyordu . Bay Fasquelle'i düşünerek gülümsedim. Yalnız değildi o, kızı bakıyordu ona. Tuvalde, suratından kötülük akan bir hizmetçi; yani bekarın hem metresi hem hizmetçisi olan bir kadın, bir komodinin gözünü açmış̧, paraları sayıyordu bile. Açık kalmış̧ bir kapıdan, alt dudağında bir sigara sallanan kasketli bir adamın yarı karanlık içinde belirdiği görülüyordu. Duvarın yanında, bir kedi ilgisizce sütünü içiyordu.
Bu adam yalnız kendisi için yaşamıştı. Hak ettiği acı cezanın sonucu olarak gözlerini kapamak için ölüm döşeğinin başına kimse gelmemişti. Bu resim, beni son bir kere uyarıyordu; vakit vardı henüz, geri dönebilirdim.” (s.109)
Sayfa 109 - http://kitapokurum.blogspot.com.tr/2015/05/jean-paul-sartre-bulant.htmlKitabı okudu
··
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.