İnce ince bir günlük yaşam gözlemi.. Sıradanlığın evrensel ve insansı hali.. Kafka anlatım tarzı.. Titiz, yüksek gözlem gücünün fark edip içselleştirdiği ayrıntılar.. İmge, fenomen avcılığı.. Öyle bir av şöleni ki;avcı hem mutlu hem mutsuz, kitabın ismiyle müsemma olarak. Kendini gerçekleştiren kehanet gibi, kendini doğrulan duygu durumları.. "Hayatımın, afetin gerçekleşmesini beklemekten ve hayatımla iç içe geçmesini gözlemlemekten ibaret olacağını biliyordum."gibi. Kitap,okuyucuyla bir bağlılık,kitabı bitirdikten sonra bile süren bir vefa resitali, bir iç dünya kucaklaşması,hele de duygu ve fenomenler bir düzlemde buluşuyorsa; Tanınmayan bir sevilenle rastlaşmak gibi... Ve aynı enerji frekansındaki kitaplara tevafuk etmek,gerçekten okuduğum her kitapla doğruladığım bir tez. Kitabı bitireli bir kaç saat oldu ve hala sorguluyorum; Hangi duygu durumları marazidir? Duyumsadığımız duygulardan ötürü suçlanabilir,psikiyatri kliniğine yatırılabilir miyiz? Kendinle,iç sesinle konuşmak psikolojik bir septom mudur? Evlenip,çocuk sahibi olup,toplumsal normlara göre yaşamak ve hissetmek midir normal(!)olmak? Ebeveynler ve onlarla geçirdiğimiz zaman dilimleri ve bu zaman dilimlerinde oluşup,bilinçaltına kazınan fenomenler yakamızı hiç bırakmayan,geçmiş zaman kalıntıları mı olacak? Geçmiş ve gelecek marazından bir yol bulup,öteye(şimdiye) geçmek mümkün mü ve ne kadar? Biraz olsun yol gösterebilir,belki!!! youtu.be/volxiDneyro

Mutsuzluk Zamanlarında MutlulukWilhelm Genazino · Ayrıntı Yayınları · 20204,063 okunma

··

46 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.