Kitapta yoksullarin ölümü adlı bölümde yazar zatürre olduğu için bir süre kaldığı bir devlet hastanesiyle ilgili anılarını anlatıyor. Hastanede öldüğü ancak sabah farkedilen hastalardan , onların insan olduğunu unutup onlara adeta deney malzemesi mualemelesi yapan doktorlardan bahsediyor. Yazar kendi deyimiyle 19. Yuzyilin pis kokan acı dolu hastanesinden iyileşir iyileşmez kaçıyor. Evet kaçıyor. Bu aynı şey gibi değil mi mesela , bizim yirmibirinci yüzyılın katliamlarından kumandanın bir tuşuyla kaçışımız gibi. Yazar benim dönemimde de savaslar vardı lakin en unutamadığım şey bir savas anısı degil , Titanik'in battığını gazetede okuduğum andı diyor. Bizim en unutamadığımız an ne dünyaya dair? Bihterin ölmeden önce Behlül'e -beni, beni, bihterini deyişimi? Ya da koreli bir şarkıcının milyarlar izlenen klibi mi? Suriyeli bir çocuğun yerden ekmek kırıntıları toplayıp yediği ya da bir babanın açlıktan ölen evladına son bakışı gelmez aklımıza belki de. Yazar simdi yaşıyor olsaydı yirmibirinci yüzyıl icin ne düşünürdü merak ediyorum. Ondokuzuncu yy'ın hastanesine döndü dünya Orwell. Vicdanlar ölüyor ancak biz farkında bile degiliz.

Kitaplar ve SigaralarGeorge Orwell · Sel Yayıncılık · 20133,296 okunma

··

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Komplike