8 - 10 yaşlarındaydım. Yazdı, Temmuz belki de Ağustos ayı. Evimizin karşısında, deniz kıyısında yer alan çay bahçesinde, annem arkadaşlarıyla bir masada otururken, ben de mahallenin çocuklarıyla arka tarafta oyun oynuyordum. Sürekli kazandığımdan mı, bastırılmış bir kıskançlıktan mı, şimdi ne olduğunu anımsamıyorum ama çocuklardan biri durup dururken yüzüme bağırmıştı: "Pis Yahudi! Bizimle oynama, git buradan!" Nutkum tutulmuş, verecek bir yanıt bulamamıştım. Aynı mahallede büyüdüğümüz, birçok oyunda yer aldığımız birinden gelen bu aşağılama sözleri karşısında kıpkırmızı kesilmiş, neredeyse ağlayacaktım. Herkes çevremi sarmış, ortada bir suçlu gibi kalmıştım. Diğer birlikte oynadığımız çocukların da, bana karşı görünmeleri canımı daha çok sıkmış, yansıtamadığım büyük bir öfkeyle yanlarından ayrılmış, doğru yatak odasına kapanmıştım. Beni en çok üzen, bir anda böyle bir tepki göstermeleriydi. O çocuk yaşımla, neden bu tür ırksal bir ayrımın yapılabileceğini aklım almıyordu ama olmuştu. Bu konuyu, yüreğimi kemirmesine karşın o gün hiç kimseyle konuşamamış, çok üzülmüştüm. Gerçi çocukluk işte, birkaç gün sonra hiçbir şey olmamış gibi onlarla oyunumu sürdürmüştüm. Ancak o an bir tepki verememenin, başımı eğip gitmenin üzüntüsünü, uzun bir süre içimden atamamıştım.
Sayfa 183 - İletişim Yayınları
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.