Öyle ya,gazeteci.Otomatik pilota bağlandım,çünkü ne soracağını biliyorum .Söyleşinin nasıl başlayacağını biliyorum("Yeni romanınız hakkında biraz konuşalım.Vermek istediğiniz mesaj nedir?") ve nasıl yanıtlayacağımı biliyorum.("Eğer bir mesaj vermek isteseydim sadece tek bir cümle yazardım,bir kitap değil.")
Genellikle yapıtlarım için yapılan sert eleştiriler hakkında ne hissettiğimi soracak, biliyorum."Yeni bir kitap yazmaya başladınız mı? Şu anda hangi projeler üstünde çalışıyorsunuz? " diye sorarak bitireceğini de biliyorum.Ben de "Bu bir sır," diye cevap vereceğim.
Söyleşi beklediğim gibi başladı:
"Yeni kitabınız hakkında konuşalım.Vermek istediğiniz mesaj nedir?"
"Eğer bir mesaj vermek isteseydim sadece tek bir cümle yazardım,bir kitap değil."
"Peki neden yazıyorsunuz?"
"Çünkü bu benim duygularımı başkalarıyla paylaşma yöntemim."
Bu cümle de otomatik pilotumun hazırladığı bir yanıttı ama durup kendimi düzeltiyorum:
"O hikâye farklı bir biçimde de anlatılabilirdi."
"Farklı biçimde mi? Sökmek Zamanı ve Dokumak Zamanı'ndan memnun olmadığınızı mı söylemek istiyorsunuz?
"Hayır, tam tersine, kitaptan çok memnunum ama şimdi size verdiğim yanıt beni pek memnun etmedi.Neden yazıyorum?Gerçek yanıt şu:Yazıyorum çünkü sevilmek istiyorum. "
Gazeteci kuşkuyla baktı:Bu nasıl bir itiraftı?
"Yazıyorum çünkü ergenlik çağında futbol oynamayı beceremedim,arabam ya da bol harçlığım yoktu ve hemen hemen yabani bir ota benziyordum."
Konuşmayı sürdürebilmek için büyük bir güç harcıyordum.Marie'yle yaptığımız konuşma bana,benim için artık bir anlamı olmayan bir geçmişi hatırlattı;gerçek geçmişimle ilgili konuşmak istiyordum,ondan kurtulmak için.Devam ettim:
"Moda giysiler de giymedim.Sınıftaki kızların hepsi sadece bununla ilgileniyordu ve
böylece beni görmezden geldiler.Gece, arkadaşlarım kız arkadaşlarıyla dışarı çıktığında ben boş zamanımı mutlu olabileceğim bir dünya yaratarak geçiriyordum:Arkadaşlarım yazarlar ve onların kitaplarıydı.Bir gün,yaşadığım sokaktaki kızlardan birisi için bir şiir yazdım.Arkadaşlarımdan biri odamda şiiri bulup çaldı ve hepimiz birlikteyken şiiri bütün sınıfa gösterdi.Herkes güldü.Bunun saçma olduğunu düşündüler- ben âşıktım!"
"Gülmeyen tek kişi onun için şiir yazdığım kızdı.Ertesi akşam,tiyatroya gittiğimizde yanımda oturabilmek için gerekli ayarlamaları yapmayı becerdi ve elimi tuttu.Tiyatroyu el ele terk ettik;sınıftaki bütün çocukların hayal ettiği kızla dolaşan çirkin,çelimsiz,modası geçmiş çocuk bendim."
Durdum.Sanki geçmişe,kızın elinin elime değdiği ve hayatımı değiştirdiği o ana geri dönmüştüm.
"Ve hepsi bir şiir sayesinde olmuştu," diye sürdürdüm.
"Bir şiir bana, gizli bir dünyamı yazıp ortaya çıkararak sınıf arkadaşlarımın görünür dünyalarıyla - fiziksel güç,modaya uygun giysiler,arabalar,sporda başarılı olmaları - eşitliği sağlayabileceğimi gösterdi."
Sayfa 261 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.