“Önce bir açıklama yapmama izin verin. Ben aslında ‘öykü’ yerine ‘hikaye’ demeyi yeğliyorum. Çünkü öykü,’öykülenmek’ kokuyor,yeteri kadar sıcak ve yerli değil. Hikâye ise ‘Dinle neyden kim hikâyet etmede’ dizesinde görüldüğü gibi şiirsel ve köklü, bize ait. Bu yüzden izninizle ‘hikaye’ diyeceğim. “ Zülfü Livaneli’nin röportajından küçük bir kesit ile başlamak istedim. Evet bu eser gerçekten öykü değil bir hikaye. Livaneli hikayeleri,kendi yaşamından da oldukça katkı olduğu için sanırım bu kadar içten ve samimi. Gurbeti,siyaseti,acıyı,ötekilenmeyi,korkuyu ve çaresizliği kendi de yakından yaşadığı için bu kadar güzel anlatabilmiş,yansıtabilmiş ve hissettirebilmiş. Kitapta sekiz hikaye yer alıyor. Türklerin siyasi,işci ya da mülteci olarak Avrupa’ya gitmek zorunda olmalarının hikayeleri bunlar. Zorlukları,dışlanmaları ve bir türlü benliklerini kabul ettirememeleri o dönemim zorluklarını direkt bana hissettirdi. Livaneli kalemiyle ustaca dans ettiği için yazılanlar gerçek birer yaşam hikayesi oldu benim için. Kitapta en sevdiğim hikaye kitaba adını verem Arafat’ta Bir Çocuk oldu. Bir şapkaya verilebilecek en güzel anlamları verebilmiş yazar. Hikaye sadece benim gözümde değil çoğu gözde sevilmiş ki İsveç ve Alman televizyonlarında film yapılmış. Okunulası bir kitaptı. Önerimdir okunmalı,okutturulmalı.

Arafat'ta Bir ÇocukZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 20128bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve Hazır Karakurt