Evcil kuş kafeste, hür kuş ormandaydı.
Zamanı gelince karşılaştılar, bu kaderin bir hükmüydü.
Hür kuş haykırdı, ''Ey sevgili, hadi ormana doğru uçalım.''
Kafes kuşu, ''Buraya gel, beraberce kafeste yaşayalım.'' diye fısıldadı.
Hür kuş, ''Parmaklıklar arasında, kanat açacak kadar yer var mıdır ki ?'' dedi.
''Ne yazık'' diye haykırdı kafes kuşu, ''Gökyüzünde tüneyip nereye oturacağımı bilemiyorum.''
Hür kuş, ''Sevgilim, ormanların şarkılarını söyle.'' dedi.
Kafes kuşu, ''Yanıma otur'' dedi, ''Sana medeniyetin dilini öğreteyim.''
Orman kuşu haykırdı, ''Hayır, ah, hayır! Şarkılar asla öğretilemez.''
Kafes kuşu, ''Ne yazık'' dedi, ''Orman şarkılarını bilmiyorum.''
Aşkları hasretle dopdolu, fakat kanat kanada hiçbir zaman uçamazlar.
Kafesin demir parmaklıkları arasından bakışırlar, birbirlerini tanıma istekleri boşunadır.
Kanatlarını hasretle çırparlar ve ''Daha yakın gel, ey sevgili !'' diye şakırlar.
Hür kuş haykırır, ''Olamaz, kafesin kilitli kapılarından korkuyorum.''
Kafes kuşu, ''Ne yazık'' diye fısıldar, ''Kanatlarım güçsüz ve ölü.''
·
103 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.