Bizim Dede Korkut'umuz varsa Rusların da Dede Tolstoy'u varmış. :)
İnsan Ne ile Yaşar'ı okuduktan sonra bana nedense Dede Korkut hikayelerini çağrıştırdığını düşündüm. Tamam belki Dede Korkut hikayeleri kadar destansı bir anlatım yok ama didaktik olması ve gerçek üstü olaylar ile gerçeği harmanlamış olmasından dolayı öyle düşündüm belki bilemiyorum.
Kitapla alakalı herhangi bir fikrim yoktu. Okumadan önce de araştırma tarzı bir şey yapmadım. Tahminimce felsefik ve okuması sıkıcı bir kitaptır düşündüm. Ama çok yanılmışım. Çilekli sakız tadında çok hoş bir kitapmış. Gerek hikayeleriyle, gerek su gibi akıcı diliyle gerçekten hayran kaldım kitaba...
Aslında kitapta bildiğimiz şeyler anlatılmış. Kanaatkârlık, güzel ahlak, yardım severlik vs. Bunların güzel erdemler olduğunu biliyoruz ama uygulamada zaman zaman sıkıntılar yaşıyoruz. Çünkü insanoğlu bencildir, tamahkârdır... Tolstoy'da bunu bildiğindendir ki kendince kıssadan hisse yaparak kitabındaki güzel hikayeleri ile bize erdemli, faziletli, güzel ahlaklı bireyler olmamızı öğülemiştir. Hikayelerin de dini yönlerin dikkat çekmesini ve bu kitabın bir nevi çocuk kitabı olmasını Tolstoy'un dindar bir neslin yetişmesini istediğinden mütevellit olduğunu düşünüyorum. Ee adam haklı dindar olmasın da tinerci mi olsun çocuklar. :)
Kitaptaki hikayelerin vermek istediği mesajlara yüzeysel bir şekilde değinmek gerekirse, ilk hikayede insanları yaşatan, kalplerine hükmeden şeyin sevgi olduğunu, insanları sevmek demek Allah'ı sevmek demek olduğumu ve sevginin kaynagının yaratıcıdan geldiğini anlatıyor. Aslında bu hikayede bence Tolstoy farketmeden bize farklı bir mesaj daha vermiştir. O da acırsan acınacak hale gelirsin. :) Meleğin, tanrının emrine vicdanına yenik düşerek karşı gelmesinden dolayı acınacak hale gelmesini kastediyorum. Hani olurda sizlere iş hayatınızda Amirleriniz bir emir verirse ikiletmeden yapın. :)
Dİğer bir hikayede İnsana ne Kadar Toprak Yeter diyor Tolstoy. Aslında iki metre yetiyor ama insanlar bunun farkında değil. Bazı aç gözlü, elindeki ile asla yetinmeyen hep daha fazlasını isteyen insan tipleri vardır ya onlar hep şöyle derler "Aman canım fazla mal göz çıkarmaz." Evet belki göz çıkarmaz ama tıpkı bu hikayedeki abi gibi daha fazla toprak sahibi olacağım diye son sürat koşarsan dalağın şişer mahşerin dört atlısında bulursun kendini...
Bir de Efendi ile Uşak var. Fazla sessiz bir uşak ve aç gözlü uyanık bir efendi... Bu efendi Dimyat'a pirince giderken evindeki bulgurdan olsa iyi daha beteri oluyor o bulguru yemeye bile vakti yetmiyor. Ama neyseki son anlarında bilinmez şekilde bir hidayet nasip oldu da adama gözleri açık gitmedi. En iyisi biz elimizde ki bulgurun kıymetini bilelim ve pirince giderken bizi biz yapan değerlerimizden vazgeçmeden adam akıllı nasibimizin peşinde koşalım.
Üç soru diye bir hikaye daha vardı. "Eğer bir işe ne zaman başlayacağımı; kimi dinleyeceğimi; ve yapmam gereken en önemli şeyin ne olduğnuu bilseydim girdiğim her işi başarırdım." diyen bir kral var ve soruların yanıtı arıyor. Burdan o krala sesleniyorum boşuna aramayın bu soruların yanıtı. Hayat spontane yaşanıyor. Bizler hayata dair planlar yaptıkça, hayatta bizim için planlarını yapıyor ve hediye paketi içinde önümüze sunuyor. Yani çokta şey yapmamak lazım.
Bu kitabı okuduğum için memnunum ve vesile olduğu için İnci Hanım'a teşekkür ederim. İleride çocuğuma Küçük Prens'ten sonra okutacağım ikinci kitap kesinle bu olacaktır.
Neyse efendim İnsan sevgi ile yaşar demiş Tolstoy ama bence insan umut ettiği sürece yaşar. Yarına dair umutlarımız, hayallerimizdir bizi motive eden. Eğer geleceğe dair tutunacağımız bir kırık dalımız bile olmasa bizler yaşayamayız. Sevgi hayatı kolaylaştıran değerdir. Ama umut, yaşamın şah damarıdır bana göre...
Kalbinizden sevgi, yarınınızdan umut hiç bitmemesi dileğiyle...
