Şu inceleme yapmayı bir de becerebilsem keşke. Neyse olduğu kadar...
Öncelikle kitaptan alıntılar yaparak ve kendi düşüncelerimi paylaşacağım bir inceleme olacak.
"Ağlama Altınay." dedi. "Birlikte diktiğimiz kavakları ben büyüteceğim. Büyük bir kadın olup da döndüğün zaman ne kadar güzel olduklarını göreceksin."
Kavaklarım benim. Körpecik fidan olduğunuz o yıllardan bu yana ne kadar çok şey değişti. Sizi diken, büyüten insanın bütün istekleri gerçekleşti. Ama siz neden böyle üzgün hışırdıyorsunuz? Kışın yaklaştığına, yapraklarınızın döküleceğine mi üzülüyorsunuz? Yoksa sizi böyle üzen halkımızın büyük acısı mı? Evet, kış geceleri soğuklar donduracak, fırtınalar dağlarda, vadilerde uğuldayacak. Ama sonra bahar gelecek...
Şöyle ki kitapta geçen zamanda kız çocuklarının eğitimine önem verilmiyordu. Okusa nolur ki düşüncesi vardı. Kız çocukları otursun evlerinde, evlensinler, ev işi yapsınlar kafasına sahipti insanlar.
Kitaptaki kahramanımız Altınay da bu kızlardan birisiydi. Ama o okumak istiyordu. Annesi babası yok ve teyzesi ile amcası bakıyordu ona. Ve köye Duyuşen adında bir öğretmen gelir köye okul yapar ve herkesin okuması için elinden geleni yapar özellikle Altınay için. Altınay'ın teyzesi okumasına karşıdır. Ve okula göndermek istemez ama amcası teyzesine kızıp Altınay'ı okula gönderir. Teyzesi bu duruma sinir olur ve Altınay'ı evlendirmeye karar verir. Duyuşen buna engel olur. Ve Altınay'ı okumak için şehre gönderir. Ve Altınay istediği, hayal ettiği her şeyi gerçekleştirir.
Ve Altınay öğretmenini hiç unutmaz.
Bizler ise yani ben okula gitmek istemiyorum diye gidiyorum. Okulu sevmem için bir sebep bulmak istiyorum. Şu an ki zamanın kıymetini bilelim.
