" İnsan ne kadar yaşarsa yaşasın, hayat denen şey birkaç günden ibaretti sanki.Doğuyor,büyüyor, seviyor, sonra da ölüyordu insan. Kadın da erkek de ölünce bir daha dünyaya gelmiyordu. Bu dünyada her insanın kendince bir hayatı vardı. Herkes, sonsuza kadar yaşamak arzusunu gönlünde taşırdı. taşırdı ama, kimse mahvolmaktan kurtulamazdı.Bitkiler,hayvanlar, insanlar,yıldızlar,gezegenler meydana gelir, fakat günü gelince göçüp giderdi.İster bir böcek, ister bir insan ya da bir yıldız olsun, hiçbir şey geri gelmiyordu. Bütün varlıklara son veren bu sonsuz boşluğun ağır,ezici,dehşet uyandıran korkusu Duroy'un ruhunu eziyordu. Birkaç saat yaşayan böcekleri,birkaç gün yaşayan canlıları, birkaç yıl yaşayan insanları, birkaç asır yaşayan ağaçları düşünüyordu. Aralarındaki fark neydi ki? Bazıları güneşin doğuşunu diğerlerinden sadece biraz daha fazla görebiliyordu."
Sayfa 148 - Telos yayınlarıKitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.