30.04.2018
Kalemimi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım. :) (Sait Faik Abasıyanık)
Adım adım büyüdüğümü hissediyorum bugünlerde. Her anımın beni bir adım öteye götürüp tecrübelendirdiğini görüyorum kendimde. Yaşadıklarımın tadının tuzunun kalmadığı, günlerde, saatlerde, gecelerde, gündüzlerde yastığa her kafamı koyuşumda sabret diyorum kendime. Sabretmenin ne kadar iyi bir o kadar da yorucu olduğunu sezinliyorum. Hiçbir şey boşuna değildir diyorum. Belki de bazı zamanlar boşunadır diye kenara koyduğum her şeyi yeniden gün yüzüne koyup çıkarıyorum, ortalığa, sağa, sola...
Sevdiğim, sevmediğim bütün her şeyi düşünmeye koyuluyorum. Hepsinin insana bir şeyler kattığını görüyorum. Mutsuzluklarım da mutluluklarım da sebepsiz değildir diye düşünüyorum. Hem tecrübesiz, sınavsız hayat mı olur ki? Eğer bir şeylerden ders çıkaramayacaksak o bir şeyler bizim büyümemizi sağlamayacaksa neden var olurlar ki? Bir eşyadan farksız olmaz mıyız eğer böyle olursa? Üzen ama tecrübe kazandıran durumlar için şükretmeliyim. Şükretmeliyim ki var olduğumu hissedebileyim, hissettirebileyim. :')
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.