Geceyi seviyorum, sessizlik huzur veriyor, kafamı dinliyorum. Gerçi gecenin sessizliğini beynimin içindeki sesler bastırıyor. Sanki beynimin içi bir park ama bu parkta salıncakta sallanan çocuğun keyifli bağırması yok, dizleri kanayan çocuğun avazı çıktığı kadar bağırması var.
Sonra çıkıyorum parktan arkama bakmadan kaçmaya çalışıyorum, önümde koca kayalar hepsine takılıp düşüyorum o bağırtıların olduğu parktan bir türlü uzaklaşamıyorum ne yana dönsem önüme o park çıkıyor. Ve bütün çocuklar kaydırağın tepesine koşar gibi benim tepeme koşuyor, herkes bir ağızdan neden diyor, nasıl diyor, ne zaman diyor... Cevap veremiyorum hiç birine susup kalıyorum kulaklarımı tıkıyorum ve başımı ellerimin arasına alıyorum tek kelime söylüyorum sadece 'sen hakkettin, bunu sen istedin' diyorum kendime ve kovuyorum çocukları gidin kendi kapınızın önünde oynayın diye.
Gidiyorlar gece ve ben yine başbaşayız, geceye 'asaletini seviyorum imkanım olsa gündüz uyur seni son zerrene kadar yaşarım' diyorum, gece bana sadece gülümsüyor ve susuyor, sus diyorum sus, zaten sendeki bu suskunluğu sevmedim mi ben, varsın sen de sus ben kafamın içinde bir çocuk parkı daha kurarım diyorum.
İşte, bir çocuk parkı daha bu sefer güçsüz halsiz oturuyorum parktaki bir oturağa, öylece kendime bakıyorum ama neye baktığımı bilmiyorum...
°°°
··
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.