"Posta kutusundaki mızıka, unutulan mektubun kefaretidir." Yazarın her mektubun başında bir 'Sevgili dost' deyişi sizi yavaş yavaş kitaba ısındırıyor. Hele ki sizi tanımadan, yaşamın dört elle sarıldığı acılardan, hüzünlerden ve gerekse yaşamımızın sebebine kadar dayanan fakat ölümün dahi kaçılamayacak son olduğu belirterek değinmesi Ural'ın bize bir mesaj vermekte olduğunu sezdiriyor bana açıkçası. "Ve o son mektup sevgili dost, yani altmış ikinci mektup ben de kefaretini koruyor lakin dayanamadığım o mektubun kefaretini sana gönderdim ama sanırım sen bilmiyorsun. Belki de ödemişsindir o son mektubun kefaretini. "
