BİR KİTAP İNCELEMESİ DEĞİL, BIRAKTIĞI İZİN TAHLİLİDİR..
Yaşar Kemal okumak, kurumuş bir fidana can vermek gibi..
Yaşar Kemal okumak, bütün yenilmişlikleri bir çırpıda yenmek gibi..
Yaşar Kemal okumak, sevda gibi, hava gibi, ekmek gibi..
Yaşar Kemal okumak, Çukurova 'nın bağrında alev alev kavrulurken, buz gibi bir pınardan yudum yudum içmek gibi..
Yaşar Kemal okumak, kanatları özgürlükten, doru bir atla, sevdanın son hududunu geçmek gibi..
Her kitabın son cümlesi önemlidir benim için. Ve bunlar, o son cümleden sonra hissettiklerim.. Yaşar Kemal 'i, İnce Memed' i anlatan çok bulunur. Ya böyle son adımdan ötesine varmışken.. Ve öylesine doluyken..
İnce bir patikada ilerliyorum. Akşam üzeri.. Çukurova, güneşin dünyaya en yakın olduğu yer. Yakıyor da yakıyor, bıkmadan, usanmadan, yorulmadan.
Az ötede dedemlerin yaşadığı ev.. Her şey öylesine eskimiş, öylesine değişmiş ve öylesine susmuş ki..
Evlerin de hikayeleri vardır, biliyorum. Bazen çok sevdiğin birini özler gibi tutkuyla dinlersin o hikayeyi. Bazen hiç yokmuş ve aslında hiç olmamış gibi için burkula burkula..
Zamanında ne kadar mamur olsan da, unutulunca tükenip gidiyorsun belli ki. Merdivenlerden çıkıyorum.. Etrafı kavun kokusu sarmış.. Ki babaannem çok severdi. Bir de uzun hava başlıyor radyoda. Dedem biraz daha açıyor sesini...
Çok eskide kaldı bunlar, bütün özlenen güzel şeyler gibi. Anahtarı çevirip içeriye girmeyi göze alamıyorum. Balkondaki sandalyeye ilişiveriyorum yorgunluktan.
Elimde İnce Memed 4. İnsan bir kitap bittiği için üzülür mü? Son sayfasını açıyorum. Kendi el yazımla karaladıklarım çıkıyor karşıma...
"İner perdeler, sökülür yıldızlar, göreceksin! Bu şehre yine kar yağar, yine ellerim kavrulur ayazlarda, bilirsin.
Oyunları hileyle bitirenler, hükümdar olurlar küçücük dünyamıza. Ve biz onlara koskoca ehliyetler veririz, özgürlüğümüzü umarak.."
Daha fazla okuyamıyorum. Kitabı kapatıp tozlu masanın üzerine bırakıyorum.
Derin bir nefes almaya çalışsam da yüreğim bir serçeninki kadar çaresiz.
Gözlerim ufukta bir yere takılıyor." İşte bu! "diyorum. Sırtımı dayayabileceğim, canımı rüzgarında savurabileceğim, yalnızlığımı yalnızlığına katabileceğim...
Düldül Dağı.. Bir bilsen, hangi derdin merhemi olduğunu...
