Sevgili Anne;
Bu gün biriyle tanıştım, hiç dinlemedim onu hep ben konuştum. Konuşacak o kadar çok şeyim varmış ki bir an kendi kendime şaşırdım. "Ömür' sen ne yapıyorsun" dedim. "Her şey, her yerde anlatılmaz biraz sus" dedim. Sustum, sustum, sustum.
Sonra o konuşmaya başladı. "iki saatir hiç konuşmadın, biraz ben senin başını ağrıtayım" dediğinde anladım. iki saatir konuşmadığımı.. Hiç kitap okuyor musun ? diyerek kitaplardan başladı, ben de başladım Travma'yı anlatmaya.. Yazarın incelikle sergilediği empati gücünü, sürükledikçe sürüklemesini falan filan işte. Anne kızarsın şimdi kitabı anlatım diye; Sakın kızma, içindekilerden bir kelime dâhi bahsetmedim. küçük yaşta öğretmiştin; kitapların ve insanların özeti olmaz diye; unutmadım. Sonra da ben sordum nezaketen.. "Ya sen" diyerek. Başladı bana Alex'i anlatmaya hani şu futbolcu olan değil. Bir insanın çaresiz kalışını, bir insanin intikam duyusunu.. oda benim gibi kitabin içinden bir kelime dâhi etmiyor. meraktan içim içimi kemiriyor ama bu kitapta ne var, ne yok diye de soramıyorum...
ve bir anda tüm cesaretimi toplayıp "senin anlattığın kitabı benim merak ettiğim gibi sen de benim anlatığım kitabı merak ettin mi" dedim.. bir an havada sessizlik oluştu. "bazen konuşmanın dili yoktur. bazen düşünmenin dili yoktur. bazen susmanın dili yoktur. bazen hissetmenin dili yoktur" deyi verdi.. devamını zihniniz de canlandırır mısınız...
Yazıda adı geçen kitaplar: Alex / Pierre Lemaitre , Travma/Steve Hamilton
·
8 görüntüleme
Canlandıramıyorum.
:) Asağıda bahsettiğim kitapları okumuş olmanızla ilgili biraz ondandır
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.