Hayal Dünyam
-Biz üç kardeşiz annemle babam bizleri ayrı ayrı çok severdi belki ama...
-Ama?
-Ama bana farklı davranırlardı. Doğarken hastaymışım sonra iyileşmişim. Fakat hep cılız bir kız olarak kaldım ve onlar için asla kendime yetmeyecektim...
Arkadaşlarım,ailem, akrabalarım,çevrem benden uzaklaşırlardı, benden uzak dururlardı. Dışlanmışlıkla daha çok küçükken tanıştım. Nasıl bir duygu olduğunu bilir misin? Aynı sofradayken kardeşlerinin senle yan yana yemek yemek istememeleri, insanların yanına oturduğunda seni ordan kovmaları nasıl hissettiriyor biliyor musun? Bunu anlatsamda anlayamazsın bazı şeyler sadece yaşanılarak anlaşılır, bu yüzden boşuna empati kurmaya çalışma benim duygularımı anlayamazsın. Hiç bir zaman anlamadığım nokta ne biliyor musun hasta olmak bu benim suçum değil ama ben işliyorum bu günahı ve ben çekiyorum bunun cezasını...
Dört duvar arasında kitaplarımla, yıldızlarımla konuşurdum geceleri... Küçük Prens gibi gezmek istiyordum samanyolu galaksisini... resimler çizerdim ve "ne olmuş" derdim "bende bir Picasso olabilirim." derdim de özgüvene bakar mısın? Aslında hayalperest biriyim ve bunun farkındayım. Yapmak istediğim her şeyi ama yapmak istediğim her şeyi hayallerimde gerçekleştirdim.
Taki karşıma o çıkıncaya kadar. Adı Umut'tu uzun boylu ve çok tatlı biriydi. Benimle arkadaş olmak istiyordu bunu bir düşünsene benimle arkadaş olmak istiyordu. Bunu bütün gün kendi kendime söyleyip durdum. Önce arkadaşlarımın bir oyunu sandım sonra bir içgüdüsel tepkiyle kabul ettim arkadaşlık teklifini... Onunda benden az kalır bir yani yoktu. Farklı mı, manyak mı, deli mi çözemedim ama iyi anlaşmaya başlamıştık. Okuldan geldiğim gibi onun yanına koşardim. Gece gökyüzüne bakıp çılgınca bir sürü bir sürü düşünce Şimdi düşününce az değilmisiz.
Yılanla oyun oynardık hiç ısırır mı diye düşünmeden, su kuyusuna inerdik boğulur muyuz diye düşünmeden. Ve o bir erkekti bizim oralarda erkekler gövde gösterisi yapmayı severlerdi. Bu yüzden damlardan atlarlardı. Tabi Umut hiç durur mu o da yapardı. Peki ben durur muydum yok illa yapacam ki yapıyordum da...Umut bazen kız olduğuma inanmazdı birde saçlarımı üç numara erkek kesimi yapmışım...Tam bir psikopat havası. Çok mutluydum,çok eğleniyordum, onunla huzur buldum onunla yeniden hayat buldum. Ama ona yaklaşırken ailemden uzaklaştım. İçime kapandım. Hatta annem bu yüzden kaç defa beni azarladı, dövdü ama gene de onu seviyordum ve ondan ayrılmak istemiyordum.
"Burdan kaçalım mı?" dedi. İlk önce evet dedim, çünkü beni buraya bağlayan hiç bir şey yoktu. Sonra ne oldu bilmiyorum gideceğimiz gün ben gitmek istemedim. Ailemden ayrılmak istemedim. O da bana"seni sevmeyen bu insanlarla mı kalmak istiyorsun?" dediğinde hiç tereddütsüz "evet" dedim. "Bizi ayıracaklar bunu anlamıyor musun?" o zaman gerçekten ne demek istediğini anlamamıştım. Annemler beni tek arkadaşımdan neden ayırmak istesinler ki... Sonra yavaş yavaş Umut benden uzaklaştı. Sanki gitme zamanı gelmiş gibi beni kendinden soğutuyordu. Daha az konuşmaya başladık sonra araya soğuk rüzgarlar girmeye başladı ve ben onu kaybediyordum...
-Peki Umut neden gitti?
-Aslında o gitmedi gitmeye mecbur bırakıldı.
-Bu mecburiyet ne zaman gerçekleşti?
-Beni buraya sana getirme kararı aldıkları zaman. O zaman annem acı gerçeği kulağıma fısıldamaya başladı.Umut diye birinin var olmadığını sadece benim kurduğum hayal dünyasının bir parçası olduğunu söyledi...
Sonra bir yerde okumuştum -insanlar gerçek dünyada kendi hayal dünyalarını yaşarmış.Gerçekle hayali bir birine karıştırırlarmış ve bu bir hastalıkmış-
Bu yüzden buradayım ya zaten. Şimdi soruyorum sana psikolog abi "ben hasta mıyım yoksa hasta olmaya mecbur mu bırakıldım. Ben mi hastayım yoksa beni bu hale getirenler mi?" Cevap veremiyorsun değil mi?
Küçük bir kız sadece yaşaya bilmek için kendine ait bir dünya kurdu ve ona Umut dedi ama siz insanlar bunu bile çok gördünüz.
Evet galiba süremizin sonuna geldik dışarda seni bekliyorlar. Koyduğun teşhisi yani onlara deli olduğumu söylemeni.
Hakim kalemi kırdı karar verildi şimdi hükmü uygulamada... celladımi bekliyorum kim olacak diye ...
··
16 görüntüleme
Elinize sağlık, güzel bir şekilde okutuyor kendisini baştan sona, Umut'unu kaybetmiş küçük kızın bu hikayesi. Ben beğendim. Teşekkürler katkınız için etkinliğe.
Uzun zamandır yazmayı bırakmıştim ve ilk defa bir öykümü paylaşıyorum çoğunlukla yazıp atarım etkinliğiniz sayesinde yeniden yazdım ve hayatıma bir ilk daha katmış oldum bu öyküyü burada paylaşmakla... asıl ben teşekkür ederim:):)
Ne güzel hikayeler çıktı karşıma şu "umut " yüzünden :) kalemine sağlık :)
Umut vaz geçilmez bir deryadır ki vaz geçriğinde dibi boylamak icin bir kurtulus yoktur. Ikinci ucuncu umutlar gelmez ise...
Kalemine saglik Yalın'dan bir şarkı dinler gibi dinledim ( okudum) küçük kız. Sen değil ben degil . Etrafimizdakiler sanırım umut ekmeyi unutmuş olsa gerek...
Tesekkurler yüreğine sağlik...
Temayı çok güzel işlemişşiniz. Keyifle okudum. :)
Ellerinize sağlık ^^
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.