Çoğu kişinin “ne buluyorsun bu kitapta anlamıyorum” dediği bir kitap. Bu kitap benim aradıklarımı tam ortasından vuruyor. Karanlığın Sol Eli, dünyamıza çok benzeyen Kış adlı bir gezegende geçer. Bu gezegende yılın en sıcak zamanlarında bile yarı-kutup iklimi yaşanır ve tüm sakinleri androjendir. Bu sebeptendir ki toplumdaki düalizm eğilimi kaybolmuş arkadaşlık , sevgi gibi kavramlar bizim dünyamızda olduğundan daha çetin bir hal almıştır. Toz pembe bir ilerleyişe sahip değil. Öyle ki bu gezegende kuş bile yok. Ancak savaş kavramı da yok. Tek düze iyi ve kötü yok burada. Ama yine de beni cezbeden bir temasi var.
Mesela Kış’ın soğuğunda içimi ısıtan bir dostluğun gelişimi var: "Buzun üzerinde çadırda yatıyor gibiydik sanki ama korunaksız, yiyeceksiz, huzursuz; arkadaşlığımızdan başka bir şeyimiz yoktu”.
Mesela ölümü, belirsizliği sunuyor bana: "Hayatı mümkün kılan şey sürekli, dayanılmaz belirsizliktir, yani bir sonra ne olacağını bilememek."
Mesela ahlakı anlatıyor: 'yerine getirmem gereken görev her türlü kişisel borç ve sadakatin üzerindedir'. 'Öyleyse’ dedi yabancı hiddetli bir kesinlikle, ‘ahlak dışı bir görevdir bu.’
Mesela zaman ve yaşama değiniyor: "Böyle bazı talihli anlarda tam uykuya dalarken yaşamımın gerçek merkezinin ne olduğunu tüm kuşkuların ötesinde biliyorum, geçmiş ve yitmiş; ama yine de sürekli olan o zaman, süren an, sıcaklığın yüreği."
Velhasıl bu kitap bana değiniyor. Bende ona. Belki siz buna saplantı diyebilirsiniz. Doğrudur… Ama saplanmadan nasıl dik durabilirim ki?
