Kızıma mektup.
Baban benim...Çocukluktan çıkıp yetişkinliğe adım atmak için benimle ve annenle çatışman kaçınılmazdı.Sen zaman zaman benden zaman zaman da annenden uzaklaşarak büyüdün.Seni anlayarak ve seni özgür bırakarak senin olgunluğa ve genç kızlığa geçişini hep seyrettim.Anne çocuk ilişkisine benzemez baba kız ilişkisi.Anne çocuk ilişkisi ikisini kapatan bir dairedir.Oysa baba bu dairenin dışında kalır,benim de zaman zaman dışında kadlığım gibi.O yüzden çocukla babanın birbirlerine yürümeleri gerekir.Çocuk tökezler baba ağırdan alır.Çocuk da baba da yürümenin acemesidir.Vakit alır bazen.Ama kız çocukları aşar bu engeli.Bir koşuda kendilerini atarlar babalarının şevkat dolu kucaklarına.Anneyle kurulmuş iyi bir ilişkinin insanın iç dünyasını zenginleştirdiğine inanır senin bu şiko baban.Babayla kurulmuş iyi bir ilişki ise dünya ile kurulmuş sağlam ilişkiler demektir.Seni her zaman kucaklayacak bir annen ve seni her zaman kucaklayacak bir baban var bunu hiç bir zaman unutma .Ben bu kadar dert ve sıkıntılarıma rağmen ayakta kalmaya ve sana hiç bir şekilde yansıtmamaya çalışıyorum.Huzursuzluktan uzak,kaygılarını dışarı vurmayan bir baba .Bir çocuk daha ne ister.Babasının kızları ve babasız kızlar iki ayrı ülke ve iki ayrı çoğrafya gibidirler.Birinciler altan alta neredeyse bilinçdışı dinamiklerle seçikleri erkeğin babanın yerini almasını ister,ikinciler sevdikleri erkeğin aynı zamanda baba olmasını isterler.İkiside imkansızın peşindeler.Benim kızım akıllı ve babasının biricik kızıdır.Öpüyorum o güzel biricik genç kızımı.
14/07/2010
··
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.