«Anacıım, anacıım, anacıım...»
Böyle bağırırken, düşünmeyi hiç istemediğim bir şeyi aklıma getiriyordu hep : Anneciğimin sabah pencerenin önünde durup beni bekleyeceğini, ama benim gelemeyeceğimi, yolu geçip pazaryerine doğru sapmayacağımı... Beni beklemiş olduğunu ve görünce sevindiğini belirten işareti hiç vermeyecekti artık, perdeyi hiç kıpırdatmayacaktı. Ben gece görevine kaldığım zamanlar annem hiç uyuyamazdı
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.