Bir kitap düşünün ki okuduğunuz cümlenin derinliği sizi yutuyor, kayboluyorsunuz o cümlede, sanki daha önce kimse sizi anlamamış da o iki kelime ile şimdi kendinizi bulmuşsunuz. Durup ya altını çizmek ya da bir yerlere yazmak istiyorsunuz. Yazdıkça daha çok siz oldu kelimeler. Okudukça anladınız aslında acılar, dertler ortak. O cümlede takılı kalmak isteği bir yana, okudukça okumak istiyorsunuz. Kabuk işte benim için böyle bir kitap oldu. Çocuk, genç kız, kadın, anne olmayı, dışlanan olmayı içinize işleyen cümlelerle anlatmış. Örneğin çocuk olmayı “Her çocuk emin olmalı annesinin sevgisinden. Bir tek bu bilgi bile yeter insana ömür boyu ayakta durabilmek için.” cümlesi ile, genç kız olmayı “Genç kızlık düşleri yasaklanmalı. Daha ortaya çıkmadan engel olunmalı o kendini aldatma haline. Birileri söylemeli gerçeği. Hayat kepaze bir şeydir ve aşk acısı acıların en hafifidir.” cümlesi ile, aşkı “Aşk içe sığmayan, haykırılması, ilân edilmesi gereken, kendine saklanmayan bir sırdı.” ile anlatmış. Üç kuşak kadınların hikayesi bu. Sabiha, Sezin, Füsun. Üçü de ayrı acılarla, dertlerle sınanıyor. Üçünde de kendimden bir şeyler buldum. Okurken hangisi anlatıyor şimdi, kim kimin neyi oluyor bunu anlamak biraz zordu ama bu bana kitabı bıraktırmayı düşündürtmedi. Kadınların iç dünyasının ayrı ayrı yansıtılması onları ayırmama yetti. Bazen noktalama işaretlerini kullanmamıştı yazar. İki sayfayı bulan virgülle ayrılmış tek bir cümle vardı. Okurken zordu biraz ama duyguyu vermek için bence güzel olmuştu. Empati yapmayı benim gibi abartıp karakterin acısını acısı yapanlar için kötü bir haber olacak ama bu üç kadının ailesinin hikayesi içinize bir yumru gibi oturacak. Şartlar ne olursa olsun kadın olmak, kendin olmak, içinden geçenleri söylemek o kadar zor ki. Yazarcığımın da dediği gibi “Bir insan tam anlamıyla kendi olduğunda ışıklar saçabiliyordu demek." Işıklar saçmanız dileğiyle.

KabukZeynep Kaçar · Sel Yayıncılık · 20173,167 okunma

··

192 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.