Şeker portakalı çocukluğumun en naif, en nadide yanıdır, beni ben yapan asıl kitaptır. Vasconcelos kitabı hangi ruh halindeyken yazdı bilmiyorum ama sanırım hepimizin yüreğine dokunmayı başardı bu kitabıyla. Zezenin acısını yedide de olsam yetmişimde de olsam hep bir yanımda taşıyacağım. Kim demiş sadece çocuk kitabı diye? Benim 40 yaşındaki annem bu kitabı bana ısrarla okutturmuştu. Her yaramazlığımda beni tokatlamayan, aksine kucak dolusu sevgilerle büyüten annem önermişti. Kitap bittiğinde kendime o kadar kızdım ki, büyük bir mücevheri nasıl göz ardı etmişim diye o kadar kızdım ki kendime. Bu hazine değerindeki kitabı daha erken okumalıydım. Zeze'nin acı içinde kıvrandığı ama ölmeyip yaşadığı o hayatına bodoslama girdim. Şimdi acının ne demek olduğunu daha iyi anlıyorum. Uyuyalım Zeze.