Anlatım biçimine içerikten kopuk bir şekilde odaklanmak, aslında anlatılanın önemsiz olduğunu düşünmekten kaynaklanıyor.
İranlı Firdevsi, yaklaşık bin yıl önce yazdığı Şahname’ nin başlarında söylenecek bütün sözlerin söylenmiş olduğunu, yeniden söylenmeye değer bir söz kalmadığını, bu nedenle de bir şey söylemekten çok, güzel söylemenin önemli olduğunu ileri sürüyordu.