Bazen insan düşünür.Etrafındakilerden ne kadar ayrı olduğunu.Niçin kendisinin de onlar kadar nehrin akışına kapılıp gidemediğini.Varoluşsal sancıları ve yaşamı anlamlandırmak için debelendiği saatler ona huzur adına hiçbir şey sunmaz.Bunu nasıl mı fark eder?O "çocuk insanlar"ın düşünceden ırak,yalnız dünyalık tasaları ile kederlenip dünyaya mahsus ,geçici zevkler ile mutluluğu yakaladıklarını görüp kederine keder ekleyerek.
Yoksa esenlik sandığından daha mı yakındır ona?
