Halkın önünde cezaların gerçekleştirilmesi ve cezaların azap çektirme şeklinde olması, aslında cezayı veren ile cezalandırılan tarafları bir bütünün iki parçası hâline getirmekteydi. Bu şekilde halkı vazgeçirmeye çalıştıkları "canilikleri" kendileri uygulayan ceza verenler, halkı caniliğe alıştırıyorlardı. Aynı zamanda ceza verenlerin göze görünür olmaları ve caniliği canilik ile karşılamaları, hem söz konusu caniliğe bir parça meşruiyet kazandırıyor hem de (ve asıl önemli olan nokta budur) ceza verenleri somutlaştırıyor/insanlaştırıyordu. Böylece her ceza gösterisinde halk, tekrar tekrar olmak üzere ceza vericilerin yıkılabilir olduklarını fark ediyordu.
Sayfa 39 - Çağatay Kayıkcı, Hapishanenin Doğuşu ÜzerineKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.