Depresyon bizi insan yapan hayati güçlerin tümünü felç eder.
Yerlerine kasvetli, çaresiz, umutsuz ve donuklaşmış bir hal bırakır.
Hayat kansız ve nabızsızdır ama boğucu bir korku ve acıya müsaade etmeye yetecek düzeyde sürmektedir.
Tüm dayanaklar kaybolur;
her şey karanlık ve duygusuzdur.
Anlamsızlığa kayış önce yavaş,sonra mutlaktır. Depresyon ruh halini etkilediği gibi
düşünceleri de her yönüyle etkiler ve bu düşünceler marazi, karmakarışık ve uyuşuktur.
Kişi kuşkulu, dalgın, kararsızdır ve kendini cezalandırır.
Beden feci yorgundur;hiçbir şeye karşı arzu kalmamıştır;hiçbir şey için çaba gösterilmez,
Ve hiçbir şeyin kıymeti yoktur.
Uyku bölük pörçüktür,
Yakalanması zordur!
Ya da tamamen tükenmiştir.
Sinirli bir bitkinlik kararsız bir gaz gibi düşünce ve davranışlardaki her çatlaktan içeri sızar.