Çoğu zaman başkalarının duyamayacağı bir müziği
dinliyor gibisin. Rilke görseydi, severdi seni
kimseye karışmıyor, hiç soru sormuyorsun
karanlıkta ağlayan en yakınlarına bile.
Her zaman kendinle ilgili bir şeyler saklıyorsun kendine ışıklı kahvelerde, yatak odalarında bile.
Rilke görseydi, överdi seni: yakınlığın uzak,
bu yüzden de, tıpkı yıldızlar gibi uzaklığın.
Gene de bir şeylere erişemiyor, bir şeyler
yitiriyorsun, kollarını hep açtığın için;
bazı şeyleriyse hiç bilemeyeceksin, hiç değilse,
biri çıkıp seni yakından, insanca ayrıntılarınla tanıyıncaya değin.