Her insanın hakikate giden bir yolu vardır.
Yazar insan ruhunun karanlıklarına bir meşale yakmış ve suallerin arasında saklı cevapları kendi ruhunda biriktirdiği sözcüklerle anlatmış. Aslında hem anlatmış hem dinlemiş.
İnsanlara öğüt vermekten ziyade neyi nasıl yapacağını izah ederken daha çok hayatın her duygusunu hissettirmeye çalışmış.
Kitabı okumaya başladığınızda iklimler bahçesine girmiş gibi hissediyorsunuz kendinizi. Gökkuşağı'nın renkleri içinde gezinirken siyahın da varlığına şükreden bir insan portresine takılı kalıyor gözleriniz. İnsanın özünde sevgi ile iyilikten yazılmış şiirlerin varlığını yine şiir gibi cümlelerle söylüyor.
Suçlu yada bir suç değil aradığı aslında her eylemin ardında gizli ve gözle görünmeyeni görünür hale getiriyor bakalım ve görelim diye bize tuttuğu kalbinin aynasında.
Hüzünlendiğinde dahi acıyı yükleyemiyor manaya. Bir yüreği incitmekten bir çiçeği soldurmaktan korkuyor günahların ateşi değil aslında yanacağı zannettiği.
Suya hasret kalmış topraklarını çöl sessizliği ile susturuyor sevgiye hasret yüreklere sağanak gibi yağarken sözleri. Ve sonsuzluğa açılan bir kapıya doğru yürürken adımları uzaklar çağırırken bir gün batımı vedasında sesleniyor şehrin kalabalığına. yeniden doğmak için bir günü sabahına ve karanlığına kandil olmak için başka bir gecenin sükutuna...
Bir kaç söz değil aslında söylediği..Hayatın yazdığı şiirden çalınmış bir kaç hüzünlü mısra..
