Öncelikle, bu incelemeyi hiç kimseye ithaf etmiyorum.
Alsancak'ta çimenlere oturup okudum bu kitabı dün akşam. Aklımda İzmir'in sahil şeridi yürüyerek dolaşmanın maddi ağırlığı vardı. Ayaklarıma yapıştırdığım yara bandının son kullanma tarihi geçmiş, lakin yorgunluğum manava yeni düşmüş tarla domates kadar taze. Emrah koş, inceleme elden gidiyor!
84 sayfalık bir kitabın ruhumdaki bu kargaşaya "durun siz evlenemezsiniz" edasıyla müdahele etmesini de ömrüm boyunca unutmam, unutamam.
Şiirlerin dili zor, hani bu modern şiirlerden. Fakat, size aktarılan duygular çoğunuza çocukluğundan tanıdık gelen, kimilerin "vintage" etiketi adı altında iki-üç katı bedel ödedikleri hislerden başkası değil.
Yer yer okuduğunuz kitabı sekiz yaşında, Allah olgusuyla ilk kez başbaşa kalan, annesinin o doğaüstü bir güç olduğundan çok, ölümlü bir varlık olduğunu sezen çocuğun yazdığını sanıyorsunuz. İşin garibi, belki gerçekten de öyle. Sonuçta bir insan kendini uçurtma sanarak da mutlu olabiliyorsa bence bırakın ipini, özgürce süzülsün gökyüzünde.
Kalıplaşmış sevgi sözcükleri yok bu kitapta. Varsa bile samimiyetin içerisinde sıcak servis edilmiş, fark edemiyorsunuz. Zaten Onur Ünlü'nün kendisi bu. "Usta!" diyerek bizim üstümüze kapanıp (bknz. youtu.be/MsTOKc7-DAQ), kurşunların değilse bile küçük çaplı kötü düşüncelerin önüne atlayarak zihnini hedef eden bir içtenlik elçisi.
Gidiyorum BuOnur Ünlü (Ah Muhsin Ünlü) · Sel Yayınları · 20115,2bin okunma
