Belli zamanlarda insanların şehirlerin gürültüsünden ormanlara kaçıp tüfeklerini kullanarak zevk için hayvan öldürmelerinin heyecanı ve kana susamışlığı Buck'ta da vardı ve bunu tamamen içgüdüsel olarak yapıyordu. Bu kovalamaca da başı o çekiyor, vahşiliğe canlı eti ele geçirmeye ve dişleri ile parçalamaya, yüzünü sıcak kanla yıkamaya koşuyordu. Böylesi bir coşku anı yaşamın zirvesindeymiş gibi, daha ötesi yokmuş gibi hissettirir. Bu an yaşamın bir çelişkisidir ki, coşkunun geldiği an kişinin kendini en canlı hissettiği andır; fakat ayrıca kişinin yaşadığını unutması gibi bir andır. Bu coşkuyla, yaşamı böylesine unutmak, bir sanatçının alevlere bakarak yanacağını bile bile kendini kaptırmasına, bir askerin savaş meydanında öleceğini bile bile, kışlaya dönmeyi reddetmesinde rastlanır. İşte Buck da bu ruh hali içindeydi.
Sayfa 68
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.