"Öyle uzun zamandır kendimle burun burunayım ki, biraz uzaklaşmak, kendimle arama mesafe koymak nasıl mümkün olur bilmiyorum. İnsanın dönüp dolaşıp kendine çarpması korkunç bir şey. Bu hissi tarif edebilmek acı bir çaba sarf etmeyi gerektiriyor. Beceriksizce de olsa bunu böylece yazabilecek miyim, beni dehşete düşüren bu duyguyu duyurabilecek miyim bilmiyorum. Bir yere gitmek ya da bir yere varmak arzusu değil bahsettiğim; kendine maruz kalmak. Dünya keskin ve asla aşılamayacak sonsuz bir çizgi ile ikiye bölünmüş de herkes bir diğer tarafta, ben bir tarafta benimle baş başa bırakılmışım sanki. Kendimi oradan alıp biraz uzağa, başka bir yere koymaya gücüm yetmiyor. Ağız dolusu "yardıma ihtiyacım var" demek pek zor. Sanki yarısı ağzıma sığmıyor gibi geliyor. İnsan olmanın en güç tarafı yaşamımızda sevdiklerimizin, akrabalarımızın, dostlarımızın ve hatta başka başka insanların yalnız kendi varlıkları ve kuvvetleri ile doldurabildikleri bir yer tutuyor olmaları. Ne kadar metanetli olursak olalım, o hacmi tek başımıza karşılayabilecek olamamamız bizim en zayıf ve muhtaç tarafımız sanırım."
Alıntı-
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.