Kübra Aksu: Hayat... Şükürlerle başlayıp, ateistçe ölmek gibi anlamlandırdıkları bir ideoloji gibi. İnsan; kulağına günahkâr bir ağızın fısıldadığı ezanla açıyor gözlerini dünyaya. Bin türlü aminlerle, şükürlerle, adaklarla... Ve yine insan; hiç beklenmeyen bir anda kapatıyor gözlerini dünyaya. Dünyanın tüm 'tesadüfleri' oraya toplanmışcasına. Her gün; başka bir güne uyanacağımız kesinmiş gibi alınan kararlar, verilen sözler ve çekilen nutuklar arasında yaşıyoruz işte. Sonra bir şey oluyor, biri(leri) yaşamını yitiriyor. Sonra o birilerini, birileri fark ediyor. Akşamları sofraya eksik kaşık koyduğunda fark ediyor, artık sadece bir bardak kahve yaptığında, evin o boğucu sessizliği kulaklarını tırmaladığında fark ediyor. En çokta telefonun o boşluğa uzanan ucuna baktığında fark ediyor!

Hayat... Şükürlerle başlayıp, ateistçe ölmek gibi anlamlandırdıkları bir ideoloji gibi. İnsan; kulağına günahkâr bir ağızın fısıldadığı ezanla açıyor gözlerini dünyaya. Bin türlü aminlerle, şükürlerle, adaklarla... Ve yine insan; hiç beklenmeyen bir anda kapatıyor gözlerini dünyaya. Dünyanın tüm 'tesadüfleri' oraya toplanmışcasına. Her gün; başka bir güne uyanacağımız kesinmiş gibi alınan kararlar, verilen sözler ve çekilen nutuklar arasında yaşıyoruz işte. Sonra bir şey oluyor, biri(leri) yaşamını yitiriyor. Sonra o birilerini, birileri fark ediyor. Akşamları sofraya eksik kaşık koyduğunda fark ediyor, artık sadece bir bardak kahve yaptığında, evin o boğucu sessizliği kulaklarını tırmaladığında fark ediyor. En çokta telefonun o boşluğa uzanan ucuna baktığında fark ediyor!

··

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kübra Aksu