Bu kitabı eline alıp bırakan birçok insan olmuştur elbet. Sebebi ise kitabın postmodern bir tarzda yazılması. Okuyan kitapkurtları bilir, olaydan çok psikolojik tahliller ön planda. Yazarımız, bireyi ve bireyin iç dünyasını, iç konuşma, psikanaliz, diyalog, hiciv, taklit, parodi, yabancılaştırma gibi postmodern teknikler kullanarak anlatmıştır. Kitabın en dikkat çeken yönü ise ironiler. Okurken yazarın sivri bir zekası ve kıvrak bir dili olduğu anlaşılıyor. Oğuz Atay'ın okuduğum ilk kitabı bu oldu. Başlarda bu kitabı okumak sancılı bir süreç oldu çünkü yukarıda da söylediğim gibi olaydan çok bireylerin iç dünyası ele alınmış ve yazar bir sayfada o kadar çok şeye değiniyor ki takip etmekte zorlandım. Kitap, benim için 215'ten sonra akmaya başladı. Oğuz Atay'ın hayatına göz atınca Turgut'u gördüm. Bana göre Turgut ve Selim karakterleri yazarın ta kendisi. Oğuz'u iki zıt kutup olarak düşünün: biri Turgut, biri Selim. Size garip ya da saçma gelebilir ama bence Oğuz Turgut, Selim ise Oğuz'un Olric'i. Kitapta o kadar çok eleştiri var ki... Dil ile ilgili eleştiriler: "Sigara içen varsa lütfen söndürsün. Fuayemizde eskiden sigara içmek memnuydu, şimdi yasaktır." "Sonra, muhterem münekkit 'muhtasar' kelimesini kullanmama takılmış. Ne yapacaktım yani? 'Özgel'mi diyecektim? "Yazıyı merkeze götüren memura soruyoruz: tahsisat nedir? Hayretle yüzümüze bakıyor. İstediğimiz cevabı alamadan üzülerek ayrılıyoruz." Selim'in kendisine yönelik eleştirileri: Ne kadar acıyorum kendime; bu yüzden başkalarına acımaya fırsat bulamıyorum. Bütün acımamı kendime harcadım. Dilencilerden kaçıyorum. Biri yüzüme bakıp acıklı şeyler anlatacak diye titriyorum." "Ben de inşallah öldüğüm gün babam gibi unutulurum. Buna hakkım olmalı hiç olmazsa. Hiç olmazsa istediği gibi yaşayamadı ama istediği gibi öldü, istediği gibi unutuldu kabilinden soğuk bir söz ederler arkamdan. Tutunamayanların arasında bile yeri yoktu, derler. o kim, tutunamamak kim derler." "Benimle adam kıtlığı yüzünden görüşüyorlardı. Ben de onlar hesabına üzülüyordum. Yorulmuştum da. Adam olmadığı için, insanlığa vekalet ediyordum. Esas adamlar gelseydi de ben de biraz rahat nefes alsaydım." .... Okurken bazen Turgut oldum, çoğu zaman Selim. Turgut'tan çok Selim'i sevdim nedense. Kimse anlamadı onu yaşarken. "Bat dünya bat." Tutanamayanlar'a karakter romanı da diyebiliriz. Empati kurup anlamaya çalışacağınız o kadar çok Tutunamayan var ki... Herkes'in bir Olric'i vardır Turgut gibi. Fakat herkes konuşmaz içindeki o Olric'le. Çünkü iç hesaplaşmalar her yiğidin harcı değildir. Olric'le konuşmak demek artısıyla eksisiyle insanın kendisini anlamaya çalışması demektir. Kaç kişi kendini anlamak için uğraşıyor? Tutunamaynlardan tutunabilenlere ithafen (sayfa 221): *Ne yazık onlara ki çıkarlarına dokunulmadıkça doğru yola girmezler ve Allah'ın kendilerine sunacağı nimetleri bilmezler. * Ne yazık onlara ki kalpleri temiz olmadığı için herkesi kötü sanırlar ve günahsızca ve günahkara bir fark gözetmeden kötülük ederler. * Ne yazık onlara kiduygulu çekingenliği korkaklık, samimiyeti yaltaklanma ve yardımı bir baskı sayarlar. * Ne yazık onlara ki kendilerine açılan saf bir kalbi zaaflarından istifade edilecek, istismar edilecek bir akılsız sayarlar. * Onların, geleceği yaratan insanlar arasında yeri yoktur. Unutulacaklardır. Kitabı yarım bırakıp hevesi kırılan, noktalama işaretlerinden mahrum 77 sayfayı baskı hatası sanıp köşeye atanlar, bu adam neden bir yerde durmuyor, bu adam ne anlatıyor diye hayıflanıp yarıda bırakanlar :) devam edin. Yok devam etmeyin, baştan başlayın. Evet evet okuyun, tavsiye ediyorum en güzelinden :) İyi okumalar sayın tutunamayanlar :)