Yekta Kopan'a ait 11 kitabını okumuş ve güncel olarak hepsini tamamlamış durumdayım. Diğer kitaplarını da bildiğim için yorumumu ona göre yapacağım. Şimdi, Yekta Kopan'ın öykülerinde farklı bir duygu alabiliyorum, çok daha kısa /tek sayfalık, denemelerinde ise aynı duyguyu nedense alamıyorum. Hatta bazı cümleleri görünce, bana çokça basit, romantik gibi gözüken leş kitapları andırmasına sinirleniyorum ister istemez. (Ahmet Batman, Kahraman Tazeoğlu gibi) Arada bu kadar fark olmasını pek anlamıyorum. Kitabı bitirdikten sonra arka sayfasına göz attığımda, duyguları az sözle anlatmak kolay değildir demiş, yazar. Bence çok haklı. Bir paragrafta, süslü cümle kurup, ona altyapı oluşturup, sonra iz bırakabilmek çok zor. Sadece vurucu cümleleri bile toplasa benim için tamamdır ama aklımda hala Kediler Güzel Uyanır kitabındaki, "İstemem ben uçurtmayı, sen bana uçurt yap." cümlesi geliyor. Bu cümleyi de duygu var diye itelemek, metafor olarak görmek de başka bir şey. Yeri geldik fazla övdük, yeri geliyor dertleniyoruz işte. Bu iki kitap harici Yekta Kopan benim en sevdiğim yazarlardan biri. Hatta bu iki kitabı da ortalama okuyucular için yazdığını, arada sırada yaşadıklarını belli bir kalıba uğratmadan anlatma çabası içindeyken bilinçli planladığını düşünüyorum. Böyle yazınca pek sevimli durmuyor, hatta "Sen sevmeyince ortalama oluyor, sevince başarılı mı oluyor okuyucular?" diye soru geçtiyse içinizden tebrikler, tertemiz bir ortalama okuyucusunuz. Ayrıca şu emek verilmiş eline sağlık triplerini de anlamam okuyucudaki. Film izliyorsunuz, beğenmediğinizde bu film iyi değil dediğinizde yönetmeni yapımcısı üzülmüyor mu? Kitaplara gelince neden satın alıp vakit harcadığınız bir şeye yorum yaparken subjektif olamıyorsunuz? Yazarı en çok sevenlerden biri olarak en çok eleştiri yapmayı da kendime borç biliyorum.

Kara Kedinin GölgesiYekta Kopan · Can Yayınları · 2012209 okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.